Crowd Surprising

Gistermiddag hebben we thuis op een innovatieve manier Sinterklaas gevierd. 

Aangezien we pas het pas aanstaande zaterdag met de familie vieren, wilden we op de dag zelf iets met het gezin doen. Sibylle, mijn partner, had het briljante idee om op woensdagmiddag een scratch surprisemaakactie te doen. 'Laten we lootjes trekken en dan direct voor elkaar surprises maken en dan aan elkaar geven'. Iedereen was meteen enthousiast.

Nadat we lootjes hadden getrokken ben ik samen met mijn dochter Nuri knutselspullen gaan verzamelen: kartoon, doosjes, lijm, scharen... Toen deed Nuri nog een duit in het zakje: 'Laten we gewoon met z'n allen aan tafel gaan zitten, dat is wel zo gezellig'.

En dat was het. Geen van ons bleek gebrek aan inspiratie te hebben: elk van ons had meteen een idee en is daarmee aan de slag gegaan. Gaandeweg werden er natuurlijk wel wat blikken op elkaars knutsels geworpen, en werd duidelijk wat voor wie was. Dat bleek geen enkel bezwaar. Sacha, mijn jongste zoon, kreeg wat goede ideeen voor het 'zwembad met gat' dat ik voor hem aan het maken was: 'Je moet er ook een vrouw bijmaken die heel hard aan het schreeuwen is'.

Enfin, het werd een soort crowd surprising waarin we met elkaar meedachten en in alle openheid voor elkaar iets moois aan het maken waren. Anderhalf uur later waren de surprises klaar. Met name voor Samuel, mijn perfectionistisch ingestelde oudste zoon, was dat heel goed: 'Met zo weinig tijd krijg ik geen kans om er veel te lang over te doen'.

 Het 'uitpakken' was een feest. Een voor een hebben we ze bekeken en genoten van de goed uitgedachte details en de liefde waarmee ze gemaakt waren. De kinderen waren enorm enthousiast, en wij als ouders hebben enorm genoten van deze middag.

 Na afloop bedacht ik me dat dit een puur staaltje talentwerken was:

• Het begon met een verlangen van een persoon, die het heeft omgezet in een initiatief;
• De anderen deden een duit in het zakje om het nog beter te maken; 
• Het duurde alles bij elkaar maar anderhalf uur; 
• Ieder volgde zijn of haar eerste ingeving;
• We werkten tegelijkertijd in 1 geest.

De opbrengst:

• Een Bosendorfer piano met opschrift 'jazz is my life'
• Een Strammer Max met pepernoten erin (boterham met ham, gebakken ei en bieslook)
• Een superplat notebook met zorgvuldig uitgesneden toetsenbord
• Een kappotte computer met achter het ruizende beeldscherm de tekst verborgen 'wat ben ik blij dat ik jou getrokken hep'
• Een zwembad met een jongetje dat door een gat zwemt (en een instructrice met megafoon) 

Oh ja. Het was trouwens de eerste keer in haar leven dat mijn partner een surprise gemaakt heeft. In Duitsland is dat namelijk helemaal geen traditie.

Twinkeling

Vanochtend ben ik ontrouw geweest. Ik heb cappuccino gedronken bij Lebkov, in plaats bij Vooraf en Toe.

Dat zit zo. Gisteravond was ik op een avond van de starterswedstrijf heb LEF. Daar raakte ik in gesprek met Grardie Akkerhuis, een horeca-ondernemer die me een erg goede vraag stelde. Ik had hem uitgelegd wat we met Leiden Talent Booster deden, en hij vond het heel duidelijk en concreet. Na drie workshops heb je je talent benoemd, je saboterend patroon, en heb je ervaren hoe je je talent kan inzetten in je werk. Ik had 'm uitgelegd dat ons talentbegrip niet zozeer te maken heeft met je vak, beroep of functie, maar met de manier waarop je dat op jouw heel eigen wijze doet. En dat dat de meerwaarde van werken vanuit talent zich voor een onderneming of team met name uit in de chemie die er in een groep talentwerkers kan ontstaan.

En toen vroeg hij: dus jullie maken mensen onbewust bekwaam? Daar moest ik even over nadenken, aangezien ik geen klassieke psychologie-opleiding heb gehad. Maar toen wist ik: we maken mensen zowel Bewust Bekwaam als Bewust Onbekwaam. Je leert zowel je bekwaamheid (talent) bewust in te zetten, alsook je bewust niet te laten dwarsbomen door je saboteur. Je leert het spelletje tussen je talent en je saboteur kennen, zoals dat zich in je werk voordoet, en daardoor kan je je werk met veel meer focus, plezier en met minder energieverlies doen.

Ik wist direct dat ik met een getalenteerde horeca-ondernemer te doen had. Hij had een erg duidelijk verhaal over hoe hij zijn eerste Lebkov vestiging in Leiden nu in twee andere steden geintroduceerd had. Ik zal niet verklappen hoe hij dat gedaan heeft, maar een ding mag ik denk ik wel vertellen. Ik vroeg hem waar hij op lette bij het aannemen van zijn personeel. En zijn antwoord was: ze hebben allemaal een bepaalde twinkeling in hun ogen. Dat is een heel mooie manier om vast te stellen of iemand in zijn of haar talent zit. Bewust of onbewust maakt niet in eerste instantie niet uit.

Nieuwsgierig geworden ben ik vanochtend dus van mijn routine afgeweken. Lebkov is inderdaad een fijne plek: mooie inrichting, fijne muziek, uitstekende cappuccino (illy cafe!) en je voelt je vrij om er lang met een krantje of laptop te zitten. Ik heb de chemie achter de bar bekeken, en die ziet er aanstekelijk uit. Leuk detail is dat de medewerkers om het eiland in het midden heen kunnen lopen. Volgens mij stroomt het daardoor lekker door. Grardie was er ook en we hebben nog leuk gekletst. Als je in Lebkov een man met krulletjes aan het werk ziet met een bepaalde twinkeling in zijn ogen, dan weet je dat het Grardie is.

En bij het afrekenen keek het meisje dat me bediende me echt aan.

Zelfbewuste kring als aanvulling op flexibele schil

Sommige groepen mensen worden gedefinieerd door wat ze niet hebben of waar ze niet bij horen. Zo is een zpp'er is een zelfstandige zonder personeel. Nu voldoe ik sinds enkele jaren formeel aan deze omschrijving, maar ik noem mezelf echt geen zzp'er. Ik ben ondernemer met talent.

Zo is er ook iets intrigerends aan het fenomeen Flexibele Schil. "Flexibele schillen geven de organisatie bewegingsruimte om krachtiger met de eisen van de omgeving om te gaan. Flexwerkers hebben, samen met vaste medewerkers, de sleutel voor de toekomst in handen." Aldus hoogleraar Rob Vinke in "Toekomst voor de flexibele schil", een mooi verzorgde pocket die uitzender Unique heeft uitgebracht. De eerste zin geeft aan vanuit welk perspectief de Flexibele Schil haar naam heeft gekregen. Inderdaad, het bedrijfsleven. De vaste medewerker voelt zich hopelijk thuis bij de organisatie waar hij of zij werkt. Maar voor de mens die zich in de Flexibele schil begeeft, lijkt het me niet de aanduiding van een fijne thuisbasis.

In hoeverre uitzendkrachten zich verbonden voelen met hun uitzendbureau weet ik niet. Maar ik zie om me heen dat zzp-ers elkaars gezelschap opzoeken. Soms intensief (zoals bij UNIT 2), soms wat minder intensief (zoals bij de CoWorkCompany) en soms 1 keer per maand (zoals op de Open Coffee).

Een thuisbasis voor de zelfbewuste talentwerker

Vanuit het Leiden Talent Booster programma zien we een interessante mogelijkheid om als organisatie de gevoelsmatige kloof tussen vaste en flexibele medewerkers te overbruggen. Dat kan door een lokale thuisbasis te bieden voor de zelfbewuste talentwerker. Die kan zowel in vaste dienst zijn als op flexbasis. Zodra je als organisatie herkent dat iedereen een uniek talent heeft, en daar in de dagelijkse praktijk ook een beroep op doet, zal het verschil tussen vaste en flexibele medewerkers vervagen. Beide kunnen hun functies invullen vanuit hun talent, en samenwerken vanuit talent. De Leiden Talent Circle is zo'n thuisbasis voor de talentwerker. Het is een kring van mensen die in Leiden wonen en vanuit hun talent willen werken. We delen ervaringen en stimuleren elkaars talent. Het leuke is dat er zowel zelfstandigen als mensen in loondienst aan meedoen, uit zeer diverse branches.



Op 10 januari 2011 is de eerste bijeenkomst. Ik heb er zin in!

Leiden Talent Circle LinkedIn groep

Tijd is de Sleutel tot Succes

Gisteren ontving de webgroep op de stadslabavond de Sleutel tot Succes, omdat we als eerste projectgroep met succes een project hebben afgerond. Voorzitter Marije van den Berg vroeg me of ik iets van mijn ervaringen wilde delen met de stadslaboranten. Daar maakte ik me een beetje kort van af door te roepen dat een project een eind heeft, en dat het heel fijn is om projecten goed af te ronden.



Thuisgekomen bleven me enkele gesprekken van die avond door mijn hoofd cirkelen. Met name het issue wanneer je tevreden kan zijn en kan zeggen, het is klaar, bleek hier en daar te spelen. Het lijkt erop dat sommige projectgroepen doorgaan omdat het 'moet', maar dat de energie er een beetje uit is. Ik herken dat wel, en wijzelf waren ook bijna in die valkuil gestapt.

De tijd zetten
Er is echter een eenvoudige sleutel tot het volbrengen van projecten. Namelijk: de tijd zetten. Dat betekent dat als je iets wilt ondernemen, dat je je dan afvraagt hoeveel tijd de realisatie nodig heeft. (Let op: niet hoeveel tijd het kost). Zodra je daar een goed beeld van hebt, kan je "de tijd gaan zetten". Dat betekent dat je bij projectstart helder voor ogen hebt wat je wilt realiseren, met bijbehorende begin- en einddatum. De crux is nu, dat je op de einddatum ook daadwerkelijk stopt, en niet gedachteloos over de tijd heengaat. Op de laatste dag rond je daadwerkelijk af, onder meer door de opbrengst van het project te benoemen. Die opbrengst kan van alles zijn: een document, een plan, een prototype, een leerervaring, een enthousiaste realisator, het inzicht dat het niet haalbaar is. Whatever.

Tip. Probeer dit niet zomaar op je werk, want je baas zal je wazig aankijken. Maar het stadslab is als laboratorium bij uitstek een omgeving waarin je op deze manier echt iets af kan ronden binnen de tijd die je er voor hebt gezet.